پیامبران و پیشوایان الهی وظیفه هدایت و رهبری این عالم رو دارن و برا اینکه بتونن به این وظیفشون به درستی عمل کنن  نیاز به آگاهى و علم فراوان  به بسیارى از مسائل دارن که از دیگران پوشیده است .
آیات و روایات هم تاکید دارن که پیامبران به اذن خداوند بر غیب آگاهند و علم غیب دارن و نسبت به هر چه که بخواهند، علم پیدا مى‏کنند .حالا سوال اینه پس چرا پیامبران و پیشوایان با این همه علم نمیتونستن جلوی بلاها و خطراتی که متوجه شون میشد رو بگیرن؟؟؟؟

در جواب باید بگیم که پیامبران وسایر پیشوایان علیهم السّلام بنا نداشتن در مسائل شخصى از علم غیب و نیز قدرت الهى خود، استفاده کنن . مثلا پیامبر(ص) و امامان(ع)منافقان را خوب می شناختند و می ‏دانستند که آن‏ها ایمان واقعی ندارن، ولی هرگز با آن‏ها مثل کفار رفتار نمیکردن، بلکه از نظر معاشرت و ازدواج و دیگر احکام با آنهامثل سایر مسلمانان رفتار می‏کردن زیرا این‏ها بشر هستند و قضا کلی الهی بر این است که ایشان هم در زندگی معمولی مثل سایر مردم عمل کنن.
اگه زندگی رهبران الهی  بر مبنای علم لدنی و اعجاز باشد، عمل و زندگی شان نمونه و سرمشق و قابل پیروی نمیشد.
و در بعضی جاها هم با وجود علم کامل به نتیجه و پایان کار، به آن اقدام مى‏کردن ، چون محو در اراده خدا بود‏ند و اراده و خواست خداوند را بر اراده خود مقدم می کردن ، مثل امام حسین که بقا اسلام را در شهادت خودشون میدیدن .
بصورت خلاصه پیامبران و پیشوایان الهی سه تا سلاح مهم داشتن که با اونا میتونستن همه مشکلات رو حل کنن ، سلاح اول معجزه بود ،سلاح دوم علم غیب ، سلاح سوم دعای مستجاب، ولی از اونها همه جا استفاده نمیکردن بلکه در موارد خاص استفاده میکردن که ضرورت داشت.

برای مطاله بیش تر به این منابع مراجعه کنید
امامت و ولایت
معارف و معاریف، مصطفی حسینی دشتی، ج 2، ص 414.
معارف دین، لطف اللَّه صافی، ص 118 - 123