در آن هنگام مردم به پراکندگي و جدايي از يکديگر، متفق مي شوند. و براي بدست آوردن اتفاق و اجتماع از يکديگر جدا و پراکنده اند. گويي آنان هستند که پيشوايان قرآنند، نه اين که قرآن پيشواي آنان باشد. نمانده است از قرآن در ميان آنان مگر نامي از قرآن. و نمي شناسند از آن کتاب الهي مگر خط و حروف نوشته شده آن. و آنان پيش از آن زمان عذاب هايي بر مردمان صالح وارد کردند. و سخنان راست آنان را افتراء به خدا تلقي کردند و (آن نابکاران) کيفر گناه را براي کار نيک و داراي ثواب قرار دادند.

و جز اين نيست که کساني که پيش از شما به هلاکت رسيدند، به جهت آمال و آرزوهاي دور و درازي بود که در سر داشتند و ناپديد شدن مرگ از ديدگاهشان تا آن گاه که آنچه به آنان وعده داده شده بود، بر سرشان تاخت. آن موعودي که پوزش خواهي از آن مردود است و توبه در آن هنگام بي اثر، و حادثه کوبنده و عذاب سخت وارد شده است.

امام علي (ع)

نهج البلاغه، خطبه 147

ترجمه علامه جعفري