مهندسی عصر ظهور

هر چند مدت هاست سیاستمداران جهان، فریاد می زنند که: «جمعیت در حال انفجار است و زمین منابع کافی برای تأمین احتیاجات این جمعیت را ندارد»، آیا تا به حال فکر کرده اید که این چنین هست یا نه؟

اگر چه بسیاری از مردم نگران کمبود منابع طبیعی و غذا هستند و حتی برخی سودجویان به فکر استفاده از کرات دیگر افتاده اند، باید گفت که می توان به طریقی ثابت کرد که زمین تا ابد سفره ی خویش را برای مخلوقات خدا پهن کرده است و جمع هم نمی کند. چگونه؟ تحولات زمین را می توان در 3 بخش مطالعه کرد:

1. مهندسی کشاورزی:

اگر روی نقشه ی جغرافیایی مسیر عراق تا شام را دنبال کنید، خطی کویری و خشک خواهید دید. در دوران ظهور از این مسیر کویری چیزی باقی نخواهد ماند: «زنی از عراق به شام می رود و جز بر سبزه و گیاه قدم نمی گذارد.» (1)علاوه بر آن با بارش بی امان باران، زمین پس از قرن ها تشنگی، سیراب و سرزمین های حاصلخیزی برای کشت و کار ایجاد می شود.

به دستور حضرت مهدی(عج) کانالی از کربلا به نجف می کشند تا زمین های آن منطقه مشروب شوند و با ایجاد سرزمین های مستعد کشاورزی، مردم به کشت و کار روی می نهند. «گویی پیرمردی را می بینم که ظرفی از گندم بر سر دارد و می رود تا آن را به رایگان آرد نماید.» (2)

از این حدیث می توان فهمید که حضرت، با دادن امکانات رایگاه مردم به به سمت کشاورزی تشویق می کنند و مردم نیز با این کار، احتیاجات خود را برآورده می سازند.

از این طریق هیچ گرسنه ای بر زمین باقی نمی ماند، «زمین همه ی خوراکی هایش را ارزانی بشر می کند و چیزی از آن نگه نمی دارد.» (3)

2. مهندسی عمران:

ساختمان هایی که با دانش عمران و معماری امروزی ساخته می شود، از نظر شکل و تاثیر گذاری چندان مورد پسند اسلام نیست. چنانچه وقتی حضرت مهدی (عج) ظهور می کنند: «4 مسجد را تخریب می کنند و مسجد مرتفعی در زمین باقی نمی گذارند.» (4) چرا که آنها را بدعت می دانند.

علاوه بر آن برخی ساختمان ها، برای همسایگان ایجاد مزاحمت می کند و در عصر ظهور هیچ مزاحمت و ستمی روا شمرده نمی شود. بنابرانی حضرت «هر بالکنی را می شکنند» چرا که آنها غالباً بر خانه های دیگر مشرف اند و امنیت اهل خانه را بر هم میریزند. ایشان همچنین «لوله های فاضلاب و ناودان هایی که سر راه مردم قرار داده شده است را می بندند.» (5)

وقتی جهان از ابنیه ی شرک و نفاق خالی شد، جا برای ساختمان ها و مساجدی باز می شود که با نیاز مردم آن روز هماهنگ است و به نوعی معماری جدیدی محسوب می شود.

در اوین جمعه پس از ظهور، حضرت مهدی (عج) در مسجد کوفه نماز می خوانند اما مردم تقاضا می دهند که مسجدی بزرگتر ساخته شود تا همه بتوانند در نماز شرکت کنند و پاسخ می شنوند: «من در پی انجام خواسته های شما هستم.» (6)

سپس پایتخت جهان، کوفه (7)، میزبان مسجدی عظیم با هزار در می شود. این مسجد که همان مسجد کوفه ی پیشین است در مرکز شهر قرار می گیرد و کوفه در اطراف آن چنان گسترش می یابد که «شخصی برای نماز جمعه، صبح با استری تند رو به سمت مسجد حرکت می کند ولی به ادا نماز نمی رسد.» (8)

علاوه بر این ها بر روی کره ی زمین «هیچ ویرانی باقی نمی ماند مگر آنکه آباد می شود.» (9)

3. مهندسی معدن:

معادن که این روزها از رونق افتاده اند در زمان ظهور جلوه ی خاصی می یابند. پس از ظهور حضرت مهدی (عج) به برکت پاک شدن زمین از لوث ستمگران «خداوند گنج ها و معادن زمین را برایش آشکار می سازد» (10)

دو احتمال درباره ی این آشکار شدن ناگهانی می توان داد:

الف: این آشکاری، جنبه ی اعجاز داشته باشد، یعنی طلا و نقره از معادن به سطح زمین بیایند و مردم به راحتی به آنها دسترسی داشته باشند.

ب: با وسایل پیشرفته، طلا و نقره به راحتی کشف و استخراج شود.اگر حالت دوم را در نظر بگیریم، بر طبق موازین اسلامی راه هایی برای جلوگیری از انباشت ثروت های بدست آمده ی اینچینین، پیش بینی شده است. بر طبق این راهکارها، هر کس معدنی را استخراج کندد پس از پرداخت خمس آن، مالک باقیمانده ی آن می شود. در نتیجه هزاران کارگر معدن از اقصی نقاط به سمت معادن می آیند و خمس ثروت های خالص استخارج شده، فقیری بر زمین باقی نمی گذارد. علاوه بر آن در دست چند نفر هم انباشته نمی شود چرا که بر طبق اصول اسلامی، «هر شخص حق ندارد بیش از نیاز سالانه اش از معدن استخراج کند.» بنابراین با رفع نیاز هر شخص، فرد دیگری جایگزین او می شود و راه برای باقی نیازمندان باز می ماند.

پس؛

جهان آفرینش به گونه ای تنظیم شده است که احتیاجات مخلوقات از زمان حضرت آدم (ع) تا قیامت کبری در آن تأمین شود. زمین و آسمان به نحوی خلق شده اند که انگار هر سال، با بهار، حیاتی دوباره می یابند و این حیات، تا آدمی در زمین باقی است، ادامه خواهد یافت. چرا که از خداوند رزّاق چنین برمی آید که موجودی را بدون روزی مادی و معنوی نگذارد و «بهار» خود گواه این مدعاست...

پی نوشتها:

1. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 13، ص 182

2. طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص 280

3. صدر، محمد، تاریخ پس از ظهور، ص 474

4. مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ص 342

5. همان

6. طوسی، محمد بن حسن، همان، ص 281

7. مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ص 341

8. طوسی، محمد بن حسن، همان، ص 280

9. قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع المودة، ص 563

10. طبرسی، فضل بن حسن، الاحتجاج علی اهل اللجاج، ص 413

منبع: صدر، محمد، تاریخ پس از ظهور، صص 460 – 490