صبح نزدیک است ...

انتظار، آمادگی است و حالت آماده باش داشتن، و تهیه مقدمات برای آنچه که انتظار داریم، چنانچه در زیارت آل یس که مخصوص امام عصر علیه السلام است هر صبح و شام، چنین می خوانیم :

«ونُصرَتی مُعَدَّةٌ لَکُمْ»(1)؛ من برای یاری شما آماده ام.

اگر، در حقیقت، ما منتظر شخصیتی هستیم که درهم کوبنده بناهای شرک و نفاق است و محو کننده اندیشه های شیطانی، و آورنده برنامه های نوین قرآنی، برای ساختن زندگی های الهی، پس باید برای آن دوران و آن روشها آماده باشیم، و این انتظار است که ثوابها دارد و منتظر را در شمار یاوران حضرت مهدی علیه السلام قرار می دهد، و به پای شهدای «بدر» می رساند.

بنابراین منتظر ظهور امام زمان علیه السلام بودن، در حقیقت حرکت به سوی کمال و آرمانهای موعود است و چنین انتظاری به فرموده امام رضا علیه السلام، فرج و گشایش را به همراه دارد. (2)

انسان منتظر انسانی کوشاست، که در مسیر اقامه توحید و استقرار ولایت از ایثار آنچه دارد، دریغ نمی ورزد.

انسان منتظر همانند کسی است که در پیِ شب یلدایی، خسته از ظلمت و تیرگی، چشم به افق دوخته و دمیدن خورشید را آرزو می کند. و زمزمه دارد که :

صبح نزدیک است و روشن می شود این آسمان. ای دل، ای دل صبر کن چشم بر مشرق بدوز و منتظر

 با من بمان ای دل، ای دل صبر کن آفتابی که به زیر ابر بودستی نهان عاقبت گردد عیان می شود شاداب این پژمرده باغ و بوستان.

ایدل ایدل صبر کن همانند کسی که در بیابانی بی انتها سرگردان مانده، تنها و وحشتزده رهنمایی را می طلبد.

و بالاخره انسان منتظر، بسان کسی است که در حین بالا رفتن از کوهی، پایش لغزیده و دست به تخته سنگی گرفته و فریاد استغاثه اش بلند است.

جایگاه و منزلت این انتظار، بگونه ای است که رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم، مؤمنین منتظر و یاوران حضرت ولی عصر علیه السلام را برادران خود می خواند، و رمز این نامگذاری و اظهار محبت به آنان را دشواری دین داری در عصر غیبت، معرفی می فرماید. (3)

در بیان دیگری حضرت رضا علیه السلام می فرماید :

وه! چه نیکوست صبر و انتظار فرج، مگر نشنیده اید گفتار خداوند را که فرموده است : «چشم به راه باشید که من نیز همراه شما از چشم به راهان ام» (4) و نیز فرموده است : «منتظر باشید که من نیز همراه شما از منتظرانم» (5) ؛ بنابراین صبر و شکیبائی را پیشه خود سازید، که فرج بعد از یأس ونومیدی خواهد آمد، اقوام پیشین از شما شکیباتر بودند. (6)

عصر ظهور مهدی علیه السلام، به تعبیر قرآن، عصر «عباد صالح» است. یعنی همه بندگانی که صالحند و نیک، وارث زمین می شوند. و مگر انتظار چنین دورانی، تنها با شعار تحقق پذیر است؟!

انتظار حقیقی، جز به تقوی و ورع محقق نخواهد شد، در بیانی از ناحیه مقدسه امام عصر علیه السلام خطاب به شیخ مفید آمده است :

«آنچه ما را از آنان پوشیده داشته است، چیزی نیست جز اخباری که از کارهای ناپسند و نکوهیده آنان به ما می رسد». (7) .

مگر نه این است که ما به انتظار این وعده قرآن که «زمین را بندگان صالح خدا به ارث خواهند برد» (8) نشسته ایم. اگر منتظر این معنا هستیم و انتظاری راستین داریم، باید نخست در زمره «عباد صالح» درآییم، آنگاه طالب نویدی که به آنان داده اند باشیم.

و خلاصه کلام اینکه : کسی که در انتظار ظهور مصلح به سر می برد، باید خود صالح باشد.

از طرف دیگر، این همه تأکید بر امتحانات دشوار عصر غیبت، و جدا کردن مؤمنان حقیقی از افراد سُست ایمان، در همین راستا است.

امام رضا علیه السلام درباره این امتحانات و اسرار آنها در عصر غیبت به معمّر بن خَلّاد می فرمایند :

آنچه در انتظار آن لحظه شماری می کنید، واقع نخواهد شد، مگر بعد از آنکه آزمایش و امتحان شوید، و از بوته امتحان جز افراد بسیار اندک پیروزمندانه بیرون نمی آیند، چنانکه خداوند - تبارک وتعالی - می فرماید : « اَحَسِبَ النّاسُ اَنْ یُتْرَکُوا اَنْ یَقُولُوا آمَنّا وَهُمْ لا یُفْتَنُونَ » (9) آیا مردم پنداشته اند که با گفتن اینکه ایمان آورده ایم رها شده و مورد آزمایش (فتنه) قرار نمی گیرند؟!

گفت : جانم به فدای شما، آنچه می دانیم این است که امتحانی در دین واقع می شود.

فرمود :

چون طلا گداخته می شوید، و مانند طلای ناب از ناخالصی ها پاک می گردید. (10)

آیا با این غفلتی که بشریت امروز را گرفته و جاهلیتی که سایه آن بر جهانیان گسترده است می توان از یک جامعه منتظر خبر داد؟

بنابراین جاهلیت آخر الزمان در عصر ظهور بیش از جاهلیت زمان پیامبر دشواری و رنج و زحمت به همراه خواهد داشت.

در بیان شیوایی، امام صادق علیه السلام به این حقیقت تلخ اشاره می فرماید :

«آزاری را که قائم علیه السلام به هنگام رستاخیز خویش، از جاهلان آخرالزمان می بیند بسی سخت تر است از آن همه آزار که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم از مردم جاهلیت دید». (11)

چرا؟ چون اینان، به قرآن مُسلمند، و برای آن حضرت (که بناست همان قرآن را زنده کند) قرآن می خوانند، قرآن تفسیر می کنند. به اندازه ای خرافات و عقاید ضد دینی، در جامعه های اسلامی گسترش یافته و به اسم دین و قرآن مطرح گردیده است، که هنگامی که مهدی علیه السلام درآید و قرآن را (آنطور که هست) تفسیر کند، مردم گویند : این دینی تازه است و کتابی تازه، و این آن قرآن نیست که ما می خوانده ایم.

بنابراین، یکی از مشکلات بزرگ، بر سر راه امام عصر علیه السلام، سوء استفاده های گوناگون، از کتاب خدا می باشد.

قرآن، یکی از دو نهاد گرانقدری است که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم برای هدایت بشر برجای گذاشته و به عنوان «ثقل اکبر» از آن یاد فرموده. متأسفانه برخی از تأثیر و قداست قرآن سوء استفاده کرده، معانی قرآن را دگرگون نموده و مردم را به نام قرآن از مقاصد و مفاهیم آن دور می کنند و گاه در مقابل آن وامی دارند.

لکن این گونه کسان در آن روزگار، کاری از پیش نمی برند و حکومت نیرومند مهدوی آنان را یا به راه آورده و یا از سر راه برمی دارد.

پی نوشتها :

1-  مفاتیح الجنان، زیارت آل یس.

2-  بحارالانوار، ج52، ص128.

3-  بحارالانوار، ج52، ص124.

4-  هود 93:11.

5- اعراف 71:7.

6- بحارالانوار، ج52، ص129، ح23.

7-  احتجاج طبرسی، ج2، ص602.

8-  انبیاء 105:21.

9-  عنکبوت 1:29.

10-  منتخب الاثر، ص315.

11-  بحارالانوار، ج52، ص362، ح131.

منبع: سایت نور پرتال