نزدیک ظهر بود . از شناسایی بر می گشتیم .

از دیشب تا حالا چشم روی هم نگذاشته بودیم .

آن قدر خسته بودیم که نمی توانستیم پا از پا برداریم ؛

کاسه زانوهامان خیلی درد می کرد .

طرف شنی جاده شروع کرد به نماز خواندن . صبر کردم تا نمازش تمام شد .

گفتم « زمین این طرف چمنیه ، بیا این جا نماز بخوان .» گفت:

« اون جا زمین کسیه ، شاید راضی نباشه »

نخبه ی جنگ شهید حسن باقری