درد، طاقتش را طاق کرده بود. دیگر واقعاً بریده بود. این، سی و هشتمین عملی بود که بر روی او انجام می‏شد. حتی دیگر امکان بی‏هوشی هم نبود و باید مثل دفعه پیش، درد طاقت‏سوز تیغ جراحی را هم تاب می‏آورد. به یاد حرف دکتر افتاد که خیلی خونسرد می‏گفت: «نباید انتظار داشته باشی با این عمل‏ها، مشکلت حل شود؛ این عمل‏ها فقط یک درمان مقطعی است!»
خدایا! چه می‏شد مرا هم با دوستان شهیدم می‏پذیرفتی و از این درد جانکاه... ؛ این جمله هنوز در ذهنش کامل نشده بود که اشک از گوشه چشمش جاری شد و با لحنی عذرخواهانه، آهسته گفت: «الهی! راضی‏ام به رضای تو»؛ اما این درد، آه! با این درد همیشگی چه باید می‏کرد...؟ ناگهان، چشمش به پشت پنجره اتاق عمل افتاد که شعری کوتاه بر آن نوشته شده بود:
«طبیبم گفت دردت را دوا نیست ولی درد مرا درمان حسین است»
بی‏ اختیار، اشک از چشمانش جاری شد. گریست؛ سیرِ سیر؛ به خود آمد؛ احساس کرد آرامش ابدی، همه وجودش را گرفته؛ گویا دیگر دردی هم احساس نمی‏کرد!